تو را دوست دارم..

مانند همان شمعدانی هایی که
رنگ عشق پاییزی مرا گرفته اند.
تو را دوست دارم..
مثل همان چکاوکی که
بر بال اندیشه ی احساسم
غمگینانه میخواند.
تو را دوست دارم..
مثل دریاها ی مواج قلبم که
از دیدارت هر روز می طپد
و تو نیستی
تا تپیدن احساس خسته ام را
به نظاره بنشینی.
تو را دوست دارم ..
مثل گریه های شوق زده ام،
در زیر رنگین کمان آرزوهایم،
وقتی پس از باران شرقی
غروب به ظهور می رسد
و من آنها را
با سر انگشتان تو
به میثاق شبهای فراقم می برم.
تو را دوست دارم ..
مثل همان پرستویی که
بر لانه ی هجرت خویش می گرید
اما هرگز به طوفان وحشی هیچ زمستانی
تن نمیدهد.
دوستت دارم ..
چشمانت را
دستانت را
و قلبت را..
چشمانت را می خواهم
تا چشمانت را در قاب طلایی اندیشه ام
به تصویر کشم،
و هر روز با تو باشم
تا با چشمان تو
بر لحظه هایم رنگ بودن را ترسیم کنم.
و دستانت را می خواهم
تا با دستانت
در جای جای قدم های استوارت
گلهای یاسی بکارم که
در تمام فصول سال
با طراوت بودنت جاوید بمانند
و قلبت را می خواهم
تا با صدای طپش قلبت
التیام بخشم قلبم را
که در عشق تو صبورانه حسرت کشید،
صبورانه ایستاد،
صبورانه گریست
و صبورانه به یغمای زمستان رفت.
آیا دستانت و چشمانت و قلبت را
به من خواهی بخشید؟!!